Wednesday, April 10, 2013

RUTH SMITH




Í atelieri sínum stendur hon og málar litir á eitt lørift, nei, løriftið er ikki
nakað lørift, tað tykist bara so; tað er hennara egnu húð, ein tunn hinna
spent millum hugflogið og náttina, hon festir sínar nektaðu dreymar á.

Litirnar dregur hon upp úr sjónum, ella hon grevur teir fram úr
hugans fjaru gosum.

Kuldin og varmin eru ávikavist veggirnir og loftið; og dreymarnir gerast
sum frálíður ein aldandi vevnaður av litum, har øll eygu einaferð skulu
glatast. Tað er ikki neyðugt at liva, siga litirnir; tað er neyðugt at
mála, sigur pensilin.

Og har stendur hon í eini píndari verð av fløðandi sársaka og tykist ikki
geva sær far um, hvussu skroypiligt løriftið er, og at litirnir altíð fara at
tráa aftur til upphav sítt, sum er hitt víðfevnda havið og hugans
ótroyttiligu gos.

Eina náttina hon fór út í atelierið, gloymdi hon at lata hurðina aftur.
Morgunin eftir lá pensilin á gólvinum, sum ongantíð hevði verið har.


                                                                                 Alexandur Kristiansen