Í atelieri sínum stendur
hon og málar litir á eitt lørift, nei, løriftið er ikki
nakað lørift, tað
tykist bara so; tað er hennara egnu húð, ein tunn hinna
spent millum
hugflogið og náttina, hon festir sínar nektaðu dreymar á.
Litirnar dregur hon upp úr sjónum, ella hon
grevur teir fram úr
hugans fjaru gosum.
Kuldin og varmin
eru ávikavist veggirnir og loftið; og dreymarnir gerast
sum frálíður ein
aldandi vevnaður av litum, har øll eygu einaferð skulu
glatast. Tað er
ikki neyðugt at liva, siga litirnir; tað er neyðugt at
mála, sigur
pensilin.
Og har stendur
hon í eini píndari verð av fløðandi sársaka og tykist ikki
geva sær far um,
hvussu skroypiligt løriftið er, og at litirnir altíð fara at
tráa aftur til
upphav sítt, sum er hitt víðfevnda havið og hugans
ótroyttiligu gos.
Eina náttina hon
fór út í atelierið, gloymdi hon at lata hurðina aftur.
Morgunin eftir lá
pensilin á gólvinum, sum ongantíð hevði verið har.
Alexandur Kristiansen
