Gult

Svarthvíta myndin tikin av Vaglinum oman eftir Áarvegnum er merkisverd

á so mangan hátt. Hetta man vera ein av fyrstu myndunum, sum tiknar

eru av hesum strekkinum, eftir at Havnará varð løgd undir heilt. Myndin er

kám og ótýðilig. Her koyra bilar oman og niðan, her ganga skipsmanningar

og traðka sínar røntgenmyndir niður í støvið, og her ganga mammur

og trilla sínar barnavognar inn í eina bleytkókaða framtíð. Kanska gongur

ein hundur og goyr longri niðri. Men á myndini er einki livandi at síggja.

Helst hevur myndatakarin staðið har í rúma tíð og tikið sær løgir, til einki

var, sum órógvaði myndina. Skuggarnir, sum toyggja seg tvørtur um

vegin, benda á, at myndin er tikin seinnapart á degi. 

Tó hómast ovast

í myndini tað vil siga í niðara vinstra horni ein maður. 

Sum ein útbrendur svávulpinnur stendur hann boygdur yvir eitthvørt.

Kanska hevur hann borið eyga við eitt oyra á gongubreytini,

ella bindur hann lissurnar.

Vit vita ikki, hvør hesin maðurin er, ella hvagar hann er farin, aftaná at

myndin er tikin. Kanska hevur onkur pikkað upp á rútin hinumegin

vegin og veittrað hann inn, kanska hevur hann leitað sær niðan

Amtmansbrekkuna, ella hann hevur steðgað einum bili, sum hevur koyrt

hann niðan í atelierið hjá sær, har hann hevur tikið málningin, sum hann

kallar Í Mattalág og sum hann byrjaði uppá fyri nøkrum døgum síðani, 

og sett hann á staffeliið.

Har eru gulir teigar og gulir vegir, eisini húsini eru gul, alt er gult. Einans sóljurnar

lýsa reyðar upp úr onkrari veit. Ovast liggur Nólsoyggin og tykist at sætta

seg við sínar serligu litir. Hann fer trý fet eftir hæli og hellir vanga.

Kanska manglar okkurt.

Uttanfyri goyr ein hundur.

Hann fer yvir og letur vindeyga aftur. Í karminum liggja nakrar bøkur. Vincent van

Gogh í Arles stendur á einari. Har hevur hann staðið í sínum kliva og sæð

sólina í einum logandi eldhavi fylla vegirnar og túnini við deyðum einglum.

Har hevur hann nágreiniliga málað sínar bláu æðrar og violettu røtur

tvørtur um ein gula verð. Har hava uppøstir grannar gingið og neglt upp

fyri vindeyguni hjá honum 

og stungið eyguni út á sær við ótroyttiligum fordómum.

Hann setur krampan á og fer yvir aftur til málningin. So tekur hann gula

pensilin og strýkur enn einaferð eftir váta løritinum, áðrenn hann skrivar

navn sítt í niðara høgra horn. Kanska. 

Vit vita tað ikki.

Mynd: Tóroddur Poulsen

Yrking: Alexandur Kristiansen


http://listinblog.blogspot.dk/2013/01/hansina-iversen-appilsingult.html