Saturday, October 29, 2011

Vallistin 8







R.C.Effersøe 
BARNDÓMSMINNI (So vakrar moyggjar)

So vakrar moyggjar og knappar menn,
sum kunnu teirra gerning gera,
væl finna kanst tú í Føroyum enn,
tí her er gaman at vera.
Um vetrarkvøld um grúgvu samlast øll
at siga søgur bæði um menn og trøll;
stuttligt er har,
tað tykist mær,
ið hvat so aðrir teir halda.

At reka seyð, tað so stuttligt er,
at kasta nót og halda snøri;
hvør lítil piltur so glaður fer
at stinga fliðu í fjøru;
Og tá ið piltur fer at fiska síl,
í fikku fær hann sær ein góðan drýl,
niðan í dal,
hann fara skal
at fáa agn fyri flundru.

Í øðrum londum teir gera mat,
sum rætt og slætt kann kallast evja;
“týskar klumpar” og “franska sós”
og mangt og hvat tey saman vevja.
Eg skerpikjøt og rikling vraki ei,
gev mær bara tvøst og spik og seið;
gásin væl gødd
og seyðarhøvd,
tað er tann kostur, sum mær dámar.

R.C. Effersøe
Yrkt til føstugangsveitslu sum føroyskir studentar hildu í Keypmannahavn í 1878.


Fjallprúða heim 1893

Fjallprúða heim:
treystliga tú stígur úr havi,
treystliga við sól og við glaðu;
harðlenda heim!

Fornfríða land:
onkuntíð bragdaði “slagið”,
eftir kom trælabands lagið;
nónskýmda land!

Brimbarda land:
synir og døtur tú átti,
lógu við ótta í smáttu;
stormharða land!

Roykur og sót
fjaldu tær synir og døtur,
tey bóru spjarrar og bøtur;
seint fekst tú bót!

Fjallbygda land:
illa tú legðist í dvala;
aftur tó hanarnir gala;
sagnríka land!

Fátæka land!
ognir man havið tær bjóða,
tú eigur systrina góða;
havgirda land!

Ríkt er títt hav,
gevur tær treysti og megi,
veldur tær sorgir og gleði;
fongríka hav!

Fátæka fólk:
lítið tú virdist av monnum,
hevur enn ilt fyri tonnum;
nýfødda fólk!

Fámenta fólk:
fylkist tú øksl móti økslum,
tá gerst tær stálkynt í jøkslum,
sameinda fólk!