Tuesday, September 4, 2012

HEILSAN TIL MATISSE


Eftir Alexandur Kristiansen

Eg ivaðist ikki í, at tað var Matisse, sum stóð har og málaði trøini
og blómurnar á Vaglinum; angan av børki og blómum málaði hann,
og sangin í krúnunum málaði hann, glógvandi sum velturnar vit goyma
í huga okkara sum søguligar sannleikar undir víkjandi ælabogum.

Og so málaði hann sólina í fríska leyvinum sum ungar gentur bera
við sær oman eftir Áarvegnum við angandi varrum og gróðursomum
vørtum, hesar gentur, ið búnast til eiggiligar kvinnur undir hansara
pensli.

Og hárið ið breiðir seg sum smáar aldur fram við gongubreytini
og ómetaligu bróstini, hetta veldiga kviðið, ið Karsten Hoydal
yrkir um, tá ið várið kallar – eyguni blánandi av havsins óveruligu litum,
ið bróta inn yvir sevjumiklar lendar.

Eg ivaðist ikki í at tað var hann sum drap pensilin niður í sólina
og málaði hesar upphavsins løtur, hesi skýggj rekandi inn yvir býin
meðan mánin leggur sín gula lit á høvur okkara.

Soleiðis málar hann áhaldandi verk sítt til pannan stoytir móti stjørnunum
og gula sólin møðsamiliga sprettur upp úr hansara fyrrverandi lívi.
Sum eitt ómálað landslag ið blómandi
bjóðar øllum fuglum vælkomnum.