Friday, May 24, 2013

Kirsuberjahjúnini




KIRSUBERJAHJÚNINI

Bussurin steðgaði í Steinatúni. Ein eldri kona við hvítum hári og rukkut
sum eitt gamalt lerkatræ kemur uppí saman við einum gomlum
manni, sum hevur ilt við at fáa beinini við sær upp í bussin. Tey seta seg
beint yvir av mær og halda í hondina á hvørjum øðrum. Annað teirra
ella bæði lukta sum kirsuberjasaft. Eg undrist.

Kanska er tað eitt slag av heilivági. At tey hava verið inni í onkrari
kiosk og sløkt sær tostan við einum leskidrykki, er neyvan trúligt, til
tess er lukturin alt ov sterkur. Kanska er tað okkurt slag av smyrsli.

Eg síggi tey fyri mær í seingini, gníggjandi hvørt annað inn í kirsu-
berjasaft, síggi sevjuna bløðrandi á pergamentgráa búki hansara
og í rukkunum undir bróstum hennara. Eg síggi tey bæði skvamblandi
í einum baðikari við reyðum sápuskúmi, hoyri hann rópa: ger fast í
pullartin, meðan hon flennir og veltir sær sum ein kópur í reyða
briminum.

Stundum brúka tey veðraøl ella sodavatn; aðrar dagar hevur hon kanska
høvuðpínu, ella hansara bløðra plágar hann, og tey tosa ikki saman
allan dagin, og tey ynskja bara, at telefonin skal ringja, uttan at hugsa
um, hvønn tey kundu hugsað sær at tosa við.

Var tað ikki fyri kirsuberjasaftini, høvdu tey kanska ikki farið
út um einar dyr, høvdu tey kanska ikki hugsað um nakað sum helst,
uttan at tey altíð høvdu verið einsamøll.


Yrking: Alexandur Kristiansen
Mynd: Marius Olsen