Í gjár var fernisering í Gallarí Stephanssonshúsi á Kongabrúnni við vatnlitatekningum hjá Bárði Oskarsson. Tað er okkurt inniliga humanistiskt við hansara figurum, sum eru fullir av menniskjaligum lýti. Teir eru gronutir, svakligir, skoypiligir, barnsligir, ørir, klikkaðir og alt í millum himmal og jørð. Tær 61 tekningarnir ímynda hvør sítt huglag og hvør sína persónligheit og tað er fantastiskt at síggja hvussu humanisman hjá listamanninum ávirkar sjálva strikuna hjá honum, hon er ongantíð bein ella feilfrí. Sostatt kunnu myndirnar síggjast sum 61 kærleiksváttanir til sjálvt menniskjað, til mannaættina. Inger Smærup Sørensen hevur annars skrivað ein frálíkan framsýningartekst, sum fekk meg at hyggja øðrvísi at sjálvari strikuni hjá Bárði Øssurson. Eg seti tekstin inn niðast. Her eru myndir frá ferniseringini.
Figurarnir eru deformir og elskuligir sum óskikkilig børn við stórum høvdi og búki
Listamaðurin, Bárður Oskarsson prátar við ein annan listamann, Zacharias Heinesen
Og Leivur Thomsen improviseraði við musikalskum yvirskoti, men vit lurtaðu ikki so væl, tí vit vildu so illa práta
Ein fitt familja
Og hesi eru í familju við listamannin
Hetta er kanska ein borðfúti yvirtikin av tign
Skemtið er gjøgnumgangandi í universinum hjá Bárði Oskarsson
Allar myndirnar eru svartar og ella reyðbrúnar
Framsýningargestir
Ecce Homo
Myndirnar eru fínt hongdar upp og rigga eisini væl sum hópur
Uppheingingin er eitt sindur óvanlig uppá kryss
og tvers
Inger hevur sum kurator á fyrimyndarligan hátt fyriskipað fleiri framsýningar í Gallarí Stephanssonshúsi
Jens Brandur og Anna
"After-fernisering" í góðum selskapi, trý fitt fólk, guess who
Strikur verða endurtiknar, spentar, brotnar og steðgaðar og allir møguleikar, sum strikan hevur, verða granskaðir í tekningunum hjá Bárði Oskarsson. Hansara strika er kensluborin og persónlig og samstundis, sum strikan avmarkar og skapar ein kropp, er tað eins og livir hon sítt egna lív, eins og hon breiðir út sínar egnu eginleikar og sína egnu náttúru. Strikan hevur ein neyvleika og endurgevur beinrakið ein kropp, ein mann við eitt borð í einum rúmi. Hinvegin hvílir strikan í sær sjálvari, er leys og opin og skilnaðurin millum tað figurativa og tað abstrakta er flótandi. Á sama hátt eru sterkir narrativir lutir í tekningini og nógvar smáar søgur verða sagdar, samstundis við, at myndin bara er til staðar, merkt av endaleysari ró og hvílir í sær sjálvum og síni egnu stillu tilveru. Tað er bæði narrativt og ikoniskt. Bæði teatralskt og burturhugað. Bæði illustrativt, tað hevur nóg mikið í sær sjálvum og er á sama hátt og strikan um somu tíð er stýrt og tilvildarligt, og setur eins og strikan bæði sjónlig og ósjónlig fótafar á pappírinum.
Strikurnar skapa form, avmarking, variatión, tilfarskenslu og rørslu, og skapa rúmd og dýpd í tekningunum hjá Bárði Oskarsson. Smáar eyðmjúkar rúmskapandi strikur og dungar av tøttum feitum strikum gera myndina rúmliga, men samstundis, tá strikurnar verða umbroyttar frá smáum fínum træðrum til okkurt nitrut, næstan tilfarsligt, er ikki lætt at skilja í millum hvat er strika og hvat er flata. Og á sama hátt sum strikurnar tykjast skifta frítt millum at vera málandi ella grafiskar og millum tað einfalda og tað torskilda, skiftir myndin eisini frítt millum tað rúmliga og flata. Alt flytir seg alla tíðina, og sjálvt botnurin, flatan av pappírinum, sum stendur nakin millum strikurnar, tykist óstøðug til tíðir.
Millum óteljandi forskjótingar og mótsetningar, millum sjónlig og ósjónlig spor, millum endaleys skift milum tað lágmælta, intima, lyriska og tað meira intensa ekspressiva, millum tað narrativa og tað ikoniska, og millum tað poetiska, vakra og tað hættisliga, er ein kroppur í tekningini hjá Bárði Oskarsson. Eitt fast grundarlag, ein fysisk vera. Kroppurin er miðdepilin í listini hjá Bárði Oskarsson, kroppurin er atgongd menniskjans til eina fatan av heiminum, menniskjan er í heiminum sum ein kroppur og kann einans fata seg sjálvan og sítt umhvørvi gjøgnum kroppin. Men strikan er eisini í sær sjálvum merkt av einum serstøkum kropsleika, hon er fysiskt til staðar á sama hátt sum kroppurin, hon er eitt slag av liklamliggerð av handarørslunum. Á henda hátt verður samband millum teknaða kroppin og strikuna, sum kroppurin er teknaður við, tey eru grundleggandi ólík, men eru allíkavæl partar av hvørjum øðrum. Tey eru tað sama, men ikki tað sama. (IS)
