Bulurin skilir røturnar frá krúnuni tí krúnan ei tolir lívið, har røturnar trívist.
Marionettdukkan á ebenezertrappuni hongur í sínum síðsta tráði og barónurin í hornorkestrinum dirigerar skallabrotslagið til heiðurs fyri pengamyntunum vegristirnar hava svølgt. Í morgun er tað dagurin eftir ta náttina, tá kalda havið skolaði herverk og eiðir upp á turt og tá ið omanlop av óhumsku bóltaðu niður í dalin úr øllum ættum. Kongabrúgvin skvatlar sum um einki var hent – ímeðan - í Vágsbotni, ein stolin hetja, í sínum stoypta fongsli, má vassar í ævir.
Tann síðsti presturin smýgur sær innum kirkjugáttuna. Vendir sær og læsir eftir seg. Inni í kirkjuni brenna sálir í stakum og stearin rennir sum eldgos innanúr tárninum. Tað rennir sum tár niður eftir rútunum og typpir sprekkurnar í trægólvinum – fyllir bikari, meðan tað vaggandi gurgli frá prestaliðnum hoyrist um allan býin. Klokkutárnið lippar og tíðin steðgar. Lívið steðgar. Tungan steðgar. Eyguni fjala seg. Tømast. Kleimd hjørtu og telgdir allir kantar. Hjørtu eru feik og mugu hølvast, tí píkaleys eru tey raskast. Temjast skulu tey við høvli.
Sum ein beinagrind reisa dimmar træfjalar seg upp úr kirkjugarðsmoldini. Fjøl fyri fjøl otar ein gamal hjallur seg upp úr kjøtinum á jørðini og byggir seg sjálvan. Hvølpalási hvínir og hongslini rópa eftir nýggjum hjørtum, sum inn skulu í myrka hjallin at ræsa. Tær fáu eikirnar, sum eftir eru í bynum, livna og bukka seg niður. Eikihendir við brotnum fingrum rætta seg inn í bringur eftir hjørtum, ið skulu upp at hanga. Greinarnar arbeiða ídnar og fylla hjallin til hjallshurðin knarrandi fer aftur. Rimarnar geva seg. Tær søkka – við øllum – hagani tær komu, og turra flaði legst pent aftur á bøin. Skuggin, hjallurin stutta løtu lat kasta, viskast vekk. Og ristu nøvnini á gravsteinunum vísa aftur sínar tenn fyri teimun eydnuríku í erva, sum gráta um einki.
