Brot úr stuttsøguni “Bussskýlið” eftir Anniku Skaalum, sum kemur í Vencil Nr. 9/2010.
Skýlið er gamalt og ófantaligt, og tað luktar av landi, tí dámar mær best at standa uttanfyri. Kundi ímyndað mær, at onkur, á veg í ella úr býnum um náttina í vikuskiftunum, brúkar bussskýlið til nátthús. Helst konufólk, tí væl ber til at fjala seg aftan fyri hálvveggirnar. Mannfólkum tørvar ikki at fjala seg so, tá teir skulu míga.
Men nú regnar, so eg noyðist innundir at kroka. At hoyra ljóðið av vatni, sum dryppar og rennur, spruttar og tutlar, kenna vætuna á egnum kroppi, samstundis sum ein hevur andaneyð av romum, súrum landroyki, ger nakað við ein, sum er ringt at greiða frá. Tað má upplivast.
So væl fjala hesir veggir, at um ein stendur ov innarlaga, og tað harafturat er myrkt í veðrinum, sum nú, kann tað henda, at bussurin ikki steðgar, um ein ikki ger vart við seg í góðari tíð. Tí er neyðugt at hava oyruni opin fyri bussljóðinum, tá tað ikki er veður at standa uttan fyri skýlið. Hugsa sær, at bussurin langt um leingi kom og bara fleyg framvið uttan at steðga. Tá hevði eg verið fratør. Eg hevði kanska fingið ein hjartatilburð av illsinni og smollið um í bussskýlinum og ligið, eins og Loki á sinni, við regninum dryppandi í høvdið á mær og ikki fingið boð frá mær fyrrenn einaferð.
Tað dryppar úr einum ófantaligum holi í takinum. Droparnir smella í váta betongið í botninum á skýlinum. Har liggja gomul tyggigummi tilvildarliga spjadd í kring, sum eg stytti mær stundir við at telja. Tey eru trýogtjúgu í tali. Eg havi góðan hug, men nokti mær sjálvari, at telja tyggigummini, sum liggja traðkað niður í gongubreytina uttan fyri skýlið. Eg havi hoyrt um fólk, ið telja alt, tey síggja – tað er ein sjúka, sum eg ikki leggi í at fáa.
Eg gerist meira og meira vís í, at eg standi sum eitt spott. Í húsunum hinumegin vegin býr eitt eldri par. Maðurin situr allan dagin og peilar av – hvør kemur og fer við bussinum. Man sær hann bara viðhvørt, men hann er har, aftan fyri hvítu heklaðu køksgardinurnar. Nú situr hann helst og mutlar fyri seg sjálvan um hatta býtta, sum stendur og bíðar eftir bussinum, sum langt síðan er farin. Hann billar sær nógv inn – freka beist. Sum um onnur ikki hava nógv annað at hugsa um enn bussar og klokkutíðir. Túsund ting. Eg mátti t.d. tøma vaskimaskinuna og heingja klæðini upp, áðrenn eg fór heimanífrá tí eg havi ongan, ið tekur sær av tí dagliga, sum summi hava. Býtta beist. Maskinan mundi heldur ongantíð blivið liðug at sentrifugera. Og so handan forbannaða barnasikringin. Eg skilji ikki hasa barnasikringina. Eg banni uppá, at man skal bíða í fimm minuttir, áðrenn lúkan kann latast upp. Og til hvat? At standa sum eitt spott í einum nátthúsi/bussskýli og bíða eftir einum bussi, sum langt síðan er farin.
Og tó. Kanska skuldi ongin annar við hendan túrin í morgun. Kanska er bussurin als ikki farin avstað við hinum regluligu ferðafólkunum, tí tey ongantíð høvdu ætlað sær við honum. Tað kemur meira enn so fyri, at eg eri einsamalt ferðafólk. Og kanska átti eg ikki at stillað klokkuna hjá mær á henda hátt longur. Klokkan er í fartelefonini og ikki eitt armbandsur sum fyrr í tíðini. Men framvegis framman fyri sína tíð. Og tað er skítbýtt, tá man veit, at hon er ov skjót, tí so er meiningin líkasum burtur. Ætlanin er jú, at man skal lumpast til at halda, at klokkan er meira, enn hon í veruleikanum er, fyri ikki at koma ov seint til ymiskt, so sum bussar.
***
Annika Skaalum (f. 1958) er uppvaksin í Vági. Útbúgvin urtagarðskvinna í Noregi í 1986, cand. mag. í søgu og siðsøgu við hjánám í stjórnmálafrøði. Hevur áður havt hesar tekstir við í Vencili: 11. september (yrking í Nr. 4/2008), Tað er tann kostur ið mær dámar (stuttsøga í Nr. 5/2008) og Gongubreytin (stuttsøga í Nr. 6/2009).
