Reisist.
Letur skápshurðarnar aftur.
Alt liggur sum tað skal.
Hann steðgar á eina lítla løtu.
Hyggur undrandi fram fyri seg.
Stendur stillur við hondini á hurðarlásinum,
tí brádliga minnist hann,
minnist hann setningin:
“Hvat gera allir hesir summafuglarnir her hesa ársins tíð?”
Ristur við høvdinum.
Hyggur niður.
Fer út.
Letur hurðina aftur.
Aftur.
Aftanfyri seg.
Letur alt yvir.
Tað, sum lá í fullfíggjaðari ordan
á hillunum
flytur seg.
Berjist um plássið.
Krevur.
Tekur.
Skápshurðin fer upp.
Aftur.
Spreingir mørkini,
sum vóru sett.
Angin av lavendel gerst sterkari.
Fyllir rúmið.
Luftin er kvalandi. Køvandi.
Vindeyguni ógjørlig at lata upp.
Lutir detta á gólvið.
Skumpaðir út.
Tað, sum var hálvt inni,
er heilt úti.
Sær verðina niðrifrá
upp.
Rúgvan á gólvinum broytir skap.
Skilur seg út.
Skilist sundir.
Skilist frá.
Er nú
endurtøkur
av afturvendandi
ræðslum.
(SK)
