Standi í vindeygakarminum.
Flyti grønu planturnar.
Blundi og loypi
út í larmin
frá
(fólki, bussum, bilum, avísum, handlum,
barnavognum, heimleysum,
súkklum, vátum frakkum, fetum,
hondum, hundum, ferð og høgum húsum)
býnum.
Reyða skeltið,
Endastatiónin,
skínur á skínandi asfaltið.
Fari til vinstru.
Inn gjøgnum grønu hurðina.
Fari til høgru.
Og inni har,
er tað eyðsæð
at hundurin er fóðraður við longsli.
Hann glepsar.
Rykkir í ketuna.
Hon sigur:
“Tað fer at frysta í nátt.”
Hann hyggur at henni yvir gullølina.
Slær øskuna av sigarettini í øskubikarið.
Hyggur leingi.
Svarar við eini eins
brúktari rødd
og hennara.
Eini rødd,
sum akkurát megnar
at yvirdoyva larmin
frá ræddum,
blandaðum
við tónleikinum
úr slitnu jukeboxini í horninum,
sum endurtekur
Creedence Clearwater
Revival:
“So mást tú heldur fara heim nú.”
Hálvlanga, troytta hárið
streyfar borðið.
(SK)
