“Takk”, svarar tú. Sandurin er kaldur og vátur millum fingrarnar á mær. Aftanfyri okkum er bygningurin, har vit bæði sóu dagin á fyrsta sinni. Steinveggurin er heitur av sólargeislunum, brotnir gjógnum morgunin. Eins og tú.
"Onki at takka", svari eg. - Og kanska er veruliga onki eftir at takka fyri?
Guð við edd er kærleiki og nærleiki, troyst, linnan og umsorgan.
Og dagurin er ein klokka. Trappan oman í kjallaran er brøtt. Næturnar endurtøkur av vendum løkum, ristum dýnum. Sveitta. Vendum kroppum, fetum eftir gráum vegi, bláum ballónum, endurtiknum luktum, heitum favnum, kvikum rørslum eftir speglbreytum. Vindeygum út móti altíð ráðandi tómleikanum, fremmandlleikanum, hesin staður hevur átt í allar tíðir. Vindeygum, sum endurtaka rópini úr dýpinum, dríva av svørtum regni, útihýsa ódjórinum, tómum bygningum, ókendum, gloymdum lagnum, bátum við ongum ljósi, krossaðum beinum, longum eygnavippum, innliti í innastu rúmini, afturlatnum eskjum, skroypiligum ljósareyðum vónum, ringari samvitsku, tráðum og horvnum klæðum. Køldum leðri og vónum um evnini at prenta í minnið. - Smakkurin av salti á varrunum er óberligur.
(SK)
