Hugsað list - Jóhan Martin í Malmø

Jóhan Martin Christiansen

Listin hevur spurt seg fyri hjá ymsum ungum listafólkum og biðið tey um at greiða frá hvar tey eru stødd útbúgvingarliga og hvussu teirra skúli er. Vit hava nú hoyrt frá Jóhan Martini Christiansen (f.1987), sum fyri skjótt einum ári síðani byrjaði á Konsthögskolan í Malmö, og næsta árið liggur nú fyri framman hjá Jóhan Martini, sum í stóran mun arbeiðir konseptuelt við hugskotsgrundaðari list. Í myndadomineraðu føroysku myndlistini brýtur Jóhan Martin Christiansen upp úr nýggjum við at problematisera, heldur enn at avmynda. Síðsta ár hevði hann áhugaverda framsýning í Müllers Pakkhúsi í Havn, ið nevndist Koloni Box og fram til sunnudagin 8.august hevur hann eitt verk til framsýningar á Ólavsøkuframsýningini í Listasavni Føroya. Vit sýna her fram nøkur verk hjá Jóhan Martini, sum greiðir frá akademinum í Malmø:

-Beinanvegin ein sigur seg ganga á einum slíkum skúla, gerst ein varur við hvørja positión ein hevur fingið tillutað, serliga av tí at spurningar um hvat og hví og alt møguligt annað, frá fyrsta degi av eru partur dagliga prátinum – bæði á skúlanum, men ikki minst uttanfyri karmar skúlans, har ið eins oftani droymandi og veruleikaflýggjandi hugskot verða fyri skotum, men tað er eisini her at tey gerast veruleiki. Um vit hyggja eftir hvat er komið burtur úr tí, sum vanliga verður kallað kunstakademi, kann staðfestast, at kunstakademiið í sær sjálvum ikki er serliga neyvt definerað. Tí at sjálvt um flestu kunstakademiini líkjast, so er tað sum oftast nøkur lítil frávik ella enntá ógvusligir tónar, sum siga tær munin á tí eina í mun til hitt.

Um Konsthögskolan í Malmö (sum er partur av Lunds Universitet og er skipað sum ein BFA og MFA útbúgving í “Fri konst”) kann sigast, at tað er ein lutfalsliga nýggjur skúli, serliga í mun til nógvar aðrar gamlar skúlar, so sum kunstakademiið beint hinumegin Oyrasund, í Keypmannahavn, sum er yvir 250 ára gamalt. Og tað vil so siga at lutfalsliga nógv fleiri listafólk hava slitið sínar skógvar har, enn í Malmö – líka frá Caspar David Friedrich til Olafur Eliasson. Og tó so, hóast sín unga aldur, kunnu fólkini handan mín skúla vísa á listafólk, sum onkursvegna hava markerað seg, m.a. Nathalie Djurberg, sum síðsta ár umboðaði Svøríki á Venedig Biennaluni. Tað er nú ikki altíð, at gamalt er gott, sæð út frá tí viljanum og ambitiónini, ein hevur í mun til hvørja positión ein gjarna við seta seg í. Tvs. hvørjari fakligari strategi, ein vil fylgja og tískil gerast partur av.

Sum sagt, so er Konsthögskolan í Malmö ein nýggjur skúli, sum bleiv settur á stovn mitt í 1990’inum, sum eitt slag av reaktión mótvegis tí generella tankanum um eitt kunstakademi, sum var í Svøríki tá. Serliga var tað tann manglandi teoretiski parturin av útbúgvingini, sum setti gongd á Konsthögskolan í Malmö. Tó er ikki talan um ein skúla, sum bara satsar uppá teori, tí rúmligu umstøðurnar eru sera góðar, t.d. fær hvør næmingur frá fyrsta degi tillutað egið stórt atelier. Samstundis er heldur ikki talan um ein skúla, har næmingurin skal velja seg inn á eina serstaka grein. Vit hava atgongd til allar fasilitetir og allar kreftir á skúlanum og hetta letur seg gera av tí, at vit einans eru umleið 12 næmingar á hvørjum ári.

Men fyri at koma aftur til byrjanina, síðsta árið, so havi eg roynt at finna út av meira nágreiniliga hvat tað er, eg vil brúka skúlan til. Og eftirhondini havi eg fingið størri og størri áhuga í video, sjónbandaverk, sum fyri meg møguliga er ein tann mest effektivi miðilin í mun til tað at greiða frá. Tí ígjøgnum video ber til hjá mær at blanda áhugan fyri tí skrivaða og tí visuella sum t.d. sæst í verki mínum á Ólavsøkuframsyningini Arcadia.

Samstundis havi eg eisini fingið størri áhuga í sokallaðari relationellari list, sum oftani positionerar seg ímillum alt møguligt, frá politikki og samfelagi til trúgv og smá menniskjalig sambond. Tankar og list, sum ikki bara snúgva seg um seg sjálvar, men sum fegin taka aktivt lut í tí umhvørvinum, sum hesi hugskot og verk verða sett inn í. Listamaðurin Francis Alŷs hevur tosað um, tað ið verður kallað “poetic licens” við m.a. at siga: Sometimes doing something poetic it can become political and Sometimes doing something political it can besome poetic. M.a. sipar mítt verk Remembering Damascus til eina heila søgu, sum ikki verður søgd uttan at eg greiði frá. Tó havi eg skrivað eitt stutt “statement”, sum onkursvegna hoyrir til verkið og við hesum rundi eg av:

Remembering Damascus

The work consists of a carpet/cloth bought in Damascus, Syria.

For my part, the work refers to an exact and actual personal story – my trip to Damascus, as others obviously can not have further insight into.

Nevertheless, I have dragged the carpet/cloth home with me from Damascus - an act I as a tourist somehow am assigned and expected to do, throughout this numerous of Western trade concepts and cultural neo-colonial positions are pointed out. Positions established centuries ago.

At the same time the carpet/cloth out’s its own history from the Middle East and thereby the history suddenly extends, from not only to involve my trip, but also to mark out at a very actual issue. This issue is somehow transferred onto the carpet - as a statement in and about itself.

Since my memories of Damascus are relocated and pushed onward continuously, in some way there appears (at least for my part) a sort of deconstruction (mind that if one chooses to follow the furthest effect of the idea about a deconstruction, the deconstruction somehow also will lead to a certain form of new-construction) of perception and awareness on the subject of time; therefore instead of talking about past versus present versus future, one may consider the memories and the work as an opening to the opportunity to enter into a kind of transmission between past, present and future (equal), a transmission which do not distinguish between “the moments”.

However, eventually the work basically is about remembering or conceivably to re-actualize (re-remember) ones memories as an announcement of solidarity – solidarity on the histories.

(Jóhan Martin Christiansen)