Mítt yndislistaverk

Í dag letur framsýning upp í Norðurlandahúsinum, har øll eru boðin at framsýna teirra yndislistaverk. 

Her er nøkur dømi úr framsýningin, sum er opin til  28. mars. - fleiri dømi er í mentanarblaðnum í Sosialinum, sum er í handlunum í dag.

Amariel Norðoy: Kalsoyarfjørður. 1969

Á mínum arbeiðsplássi, sum eg var á í 38½ ár, hekk henda myndin, sum eg dagliga sá fyri mínum eygum, og sum mær, sum tíðin gekk, dámdi betur og betur.

Tá ið eg sum pensjónistur fór úr starvi, fekk eg peningagávu frá mínum arbeiðsgevara, og hartil stóð mær í boði at keypa henda málning, sum mær dámdi so væl. Glaður var eg fyri møguleikan at ogna mær málningin. 

Motivið er Kalsoyarfjørður og er málað i 1969 av einum tá 24-ára gomlum manni. Í 1977 fór hesin maður á Det Kongelige Danske Kunstakademi og var har til 1983.

Myndin var ikki signerað. Eg setti meg tí í samband við málaran, og tað var leyst og liðugt beinanvegin. Tá ið hann sá myndina, kendi hann hana beinanvegin aftur og spurdi, um hann ikki kundi fáa hana aftur í býti við onkran nýggjari málning; hetta endurtók hann seinri í prátinum.

Málningurin er nú signeraður á baksíðuni við árstølunum (19)69 og (20)12.

Tað, sum serliga hugtekur meg, eru litirnir og dýpdin í myndini.

Jonhard Mouritsen

Bent Restorff: Uttan heiti. 1953

Hví mær dámar myndina?

Tí at tá ið hetta lagið er:

her kólnar lot og fýkur leyv

um kenslur tún og føtur

og gráin gjøgnum veggir fer

hitt ljósa niðurballað er

í skýming stillar løtur

ja, so gerist eg í góðum lag av at hyggja at hasi myndini, har sólin altíð skínur.

Sólrún Michelsen

Silja Strøm: We Changed. 2009.

Mín mynd er ein lítil mynd í vavi, bert 15x12 cm. Og tó er hetta eitt stórt listaverk. Myndaevnið spreingir rammuna og vil út. Myndin er spøkilsiskend og undarlig. Tað er sum eitt spøkilsi úr ókendari tíð, ið gongur aftur ella kanska ikki hevur verið enn? Og eg elski hetta lítla listaverkið. Tað er ein av hesum málningunum, ið fær meg at hugsa og fyllast við undran og ikki sørt av eyðmýkt og takksemi fyri listina, ið er so stór og gevandi, sjálvt í allarminsta formati.

Eg kann sita og hyggja at myndini leingi, og hvørja ferð skapar hon ymiskar, nýggjar myndir, søgur og tankar.

Gyðja Hjalmarsdóttir Didriksen

Anker Mortensen: Vindurin blæsur hagar hann vil.

Málningurin er barsilsgáva og er keyptur í Norðurlandahúsinum á summarframsýningini í 2002. Eg átti seint í mai, og mentanarnáttina – 2 vikur seinni - fóru vit øll í býin í allarfagrasta veðri. Fyrr um dagin høvdu vit valt ein málning í Norðurlandahúsinum, men vit vóru í iva. Á veg heim koyrdu vit niðan í Norðurlandahúsið, og beint áðrenn húsið stongdi, rann eg inn, meðan maður og børn bíðaðu í bilinum, og broytti málningin til hendan.

Málningurin hongur í køkinum, so vit síggja hann alla tíðina. Eg blívi veruliga ikki troytt av at hyggja at honum, hann ger meg í góðum lag, har hann lýsir upp við sínum føgru, bláu litum, og eg kann altíð finna okkurt nýtt, tá eg hyggi at honum.

Súsanna Sørensen