Mær leingist at fevna teg grønkandi vár,
mær leingist hold títt at kína.
Mær leingist at kenna títt fløvandi tár,
ið blómuna vekur og sálini spár:
Nú byrjar brátt sólin at skína.
Mær leingist at síggja teg, hitandi sól,
at skína um dalar og líðir,
har sprettandi blómur reiða sær ból,
og búgvast har úti við himni til skjól,
og prýðast til summarsins tíðir.
Mær leingist at síggja teg, fjallana tind,
sveiptan í dúnmjúka hami,
leggja á havið ta alføgru mynd,
tá sóldrottur
stígur um kvøldanna grind,
hin ljósi, hin
fríði, hin rami.
Mær leingist at lýða á fuglanna ljóð,
tað vekjandi, styrkjandi, blíða,
mær leingist at hoyra tann dandandi sjó,
at kvøða við vøgguna summarsins ljóð,
tað eyma, tað mjúka, tað fríða.
Mær leingist at liva tann eydnuríka dag,
tær droymandi summarnætur,
tá sólin hon fær
so stokkut eitt bað,
og lotið við sínum syrgjandi lag,
løttu tárin´ á blómurnar grætur.
Yrking: S.P. Zachariassen
Myndir: Út í gjøgnum vindeygað beint nú
(KP)
