Thursday, July 26, 2012

Karavella Marionett-teatur við "Skrímslunum".




Gunnvá Zachariasen

Eg var í gjár til dukkusjónleik. Karavella Marionett-teatur hjá Rakel Helmsdal. Leikurin var "Skrímslini". Og eg fekk í løtum hasa kensluna, at magiin og poesiin stendur út í rúmið og at hendan verðin hjá báðu Skrímslunum er alt, sum er til. Tí má eg tríva í eitt lítið viðmæli.

"Skrímslini" er søgan um trøllini, skepilsini, verurnar bæði Stóra Skrímsl og Lítla Skrímsl. Vit kenna tey frá bókunum av sama navni. Og sum nógv av okkum, stór og smá, hava tikið til okkara. Vit kenna tey og teirra trupulleikar so væl aftur í okkara egnu kringlutu mannaverð. Vinalag, klandur, semja, umsorgan, ósketni, ja, alt, sum ger okkara samband við onnur rundan um okkum til tíðir so fløkjut. Í Rakelsa søgum  verður alt tað fløkjasliga fortalt so sára einfalt, rørandi, reinskorið og so stuttligt. Tí dámar okkum beinanvegin hesi sjarmerandi Skrímsl. "Eg eri akkurát sum Stóra Skrímsl!" "Nei, eg eri faktiskt akkurát sum Lítla Skrímsl!" Soleiðis kunnu vit børn og vaksin kjaka við okkum sjálvi um hvønn av teimum ein sjálvur best kann identifisera seg við og hvørs eginleikar vit kenna aftur í okkum sjálvum. Við sama poetiska og  djúpheimspekiliga nærlagni sum t.d. Mumitrøllini hjá Tove Jansson ella vinirnar hjá Palla Pumm. Tey gerast okkara vinir. Vit eru góð við tey. Tí tey ERU bara soleiðis sum tey eru. Gjøgnumførd í sínum karakteri.

Rakel hevur so mikið gott tamarhald á sínum figurum og síni forteljing, at tað tykist so sera lætt hjá henni at flyta yvir í sjónleik og gera eina longri dramatiska gongd við okkara báðum vinmonnum. Uttan at tað gerst yvirdramatiskt, uttan at pynta upp á við stórum og smáum pall effektum, yvirtakandi ljós og ljóði ella við eini handlingsgongd, sum partú  skal út í tey heilt stóru sveiggini. Nei, vit eru trúgv í lítlu-stóru verðini hjá Skrímslunum við smáum hendingum, smáum forðingum, sum vit fara ígjøgnum og sum leiða okkum inn í eina nýggja hending. Vit spæla krógva og blunda, vit fiska, vit eru heima á vitjan, spæla kort, vit skulu læra at svimja, vit eru sjúk. Alla tíðina við eini lítlari konflikt ella innari stríði hjá okkara Skrímsla-vinum. Stríð, sum kortini røra við nakrar djupt eksistentiellar og námsfrøðiligar spurningar: Hvussu fortelur tú t.d. tínum besta vini, at hann er pisshamrandi irriterandi og  sjálvsøkin og mann hevur bestan hugin bara at fara heim og ongantíð spæla saman aftur??? Hvussu er mann ein góður vinur? Hví keðir mann seg?  Hetta eru so sera viðkomandi og veruligir trupulleikar hjá stórum og smáum, sum tíbetur ikki verða penslaðir út í Karavellu Marionett- teatrinum hjá Rakel.

Sjálv haldi eg, at hesin leikurin hepnast betur enn  "deputin" hjá fyrsta føroyska marionett-teatrinum, sum bar heitið Revurin við silkiturriklæðnum. Tað tykist sum dukkuførari hevur fingið størri tamarhald á hesum torføra mediinum, sum dukkusjónleikur í veruleikanum er,  og hevur tikið burtur heldur enn at leggja aftrat. Bert baktjald, tveir figurar, av og á ein sofa og so søgan. Tær  einfaldu loysninar og harvið sleppur tað kompleksa framat.  Vit verða drigin inn í verðina hjá Skrímslunum. Vit undrast. Og júst tá hugurin byrjar at mettast við Skrímslafinurligheitum og har  lítli sonur mín og eg í øllum førum byrja at ressast og hyggja rundan um okkum, so endar tað. Líka so stilt og snilt, sum tað byrjaði.  Heilskapað og akkurát passaliga til longdar.

Má líka leggja aftrat at marionett teatur er heldur ikki bara sum at siga tað. Uttan at eg á nakran hátt skal gera meg til serfrøðing á økinum, so eru nógvir parametrar hjá dukkuføraranum at fáa at renna saman. Ein marionettførari er eitt lívsstarv, nakað sum ein Kabuki dansari í indiskari leiklist, tú forfínar, pussar og mennir hetta handverk alt lívið. Sigst.

Gott í teg Rakel, at tú ert so treisk, tú blívur við. Tú ert ein hugflogs-maskina. Tú oysir úr tær. Tú skrivar søgurnar, seymar dukkurnar, (sum veruliga eru livandi), tú smíðjar, lýsur, leggur røddina til, heldur træðrirnar – at tað merkist langan veg at her er eitt heilstoypt og integrerað verk uttan at tað er amatørkent – skil meg rætt. Skal nakar hava eitt dukkuteatur í Føroyum, so má tað verða tú.

Eg haldi í øllum føri, at tú hevur fatur á onkrum alvorliga áhugaverdum. Og eg vil hervið geva dukkuleikinum um Skrímslini míni bestu viðmæli og mæla øllum til at fara niðan í Sjónleikarahúsið um Ólavsøkuna, niður í Snikkarastovu og inn í heim Skrímslanna.