skundisliga. Eg fór aftan á honum, royndi at halda meg tætt uppat
honum. Hann bar eina mappu í vinstru hond og hevði ein
málning undir høgra armi.
Nólsoyggin sást omanvert albogan, og í handarkrikanum umskaraðust litirnir
og stóðu sum gjóstur uttan um hann. Hann trýsti tummilin fast inn
at molanum, sum vildi hann vissa seg um, at hann ongan veg fór,
skuldi hann brostið á av landsynningi.
Hetta var ein mikudag.
Hann gekk skundisliga og eg royndi at ganga eins skjótt og ikki dragna
afturúr. Fólk heilsaði upp á mannin, og eftirsum eg gekk beint aftanfyri,
so heilsaðu tey eisini upp á meg. Hetta dámdi mær, at fólk sum eg
ikki kendi heilsaðu upp á meg.
Og tí gekk eg aftan á manninum longri enn eg hevði ætlað.
Umsíðir vóru vit komnir heilt út á Tinganes. Haðani sá eg inn í býarmunnan,
eg sá skuggar hvørva og eg sá Skinnarssker sum spakuliga búnaðist
til eina yrking í huga mínum.
Tá brádliga sá eg ein óvita fara inneftir guvandi eina sigarett.
Eg fór aftan á honum inn eftir Mullers Brúgv og niðan í býin.
Fleiri sum vit møttu snerktu við og róptu ókvæmisorð eftir hesum
óvitanum tá ið hann kom framvið.
Eg slakkaði av og læt hann fara víðari; tá vendi hann sær við
fleiri ferðir og hugdi bilsin at mær.
Seinni vaks myndin av honum upp um herðarnar, og Nólsoyggin lá
sum ein koppað des uttan fyri vit og skil. Seinast eg sá hann gekk hann
úti á Reyni við flagtaktum minnum í eygunum og málaði litirnar
í hvørjum einasta vindeyga livdu allar tungur.
Alexandur Kristiansen
