20.
Oman gjøgnum bøin.
Renni skjótt. Skjótt. Skjótt.
Døggin av grasinum bloytir skógvarnar.
Føturnar vátar og ísakaldar.
Fingrarnir knýttir í ermuni.
Renni so skjótt,
at eg ikki fái anda.
Tivi,
við hálvafturlatnum eygum,
so vindurin ikki sleppur inn.
Við hálvopnum munni,
so ljóðini ikki sleppa út.
Steðga ljóðini frá klokkunum.
Eg skilji ikki hvar tey koma frá.
Renni eftir gráa vegnum.
Her er ongin at síggja.
Men eg síggi teg standa í vindeygakarminum.
Tú flytir grønu planturnar. Blundar. Leypur.
Letur borðið og hann, ið heldur teg vita, sita.
Eftir.
Skrykki hurðina upp.
Renni upp gjøgnum brøttu trappurnar.
Eg telji eitt fet, tvey fet, trý fet, fýra fet,
fimm fet, seks fet, sjey fet, átta fet.
Togi øll klæðini í øðini út úr skápinum.
Blaki tey afturum meg.
Grýti tey á gólvið.
(Eg kenni svarta leðurstivlan traðka í andliti hjá mær.
Guð við edd, sig mær nú, hvør er úti, hvør er inni?)
Nú liggja tey í einum stórum, svørtum, samanvaksnum bunka. Eitt siamesiskt monstur.
Ógjørlig at skyna frá hvørjum ørðum.
Taki eitt plagg fyri og annað upp.
Hyggi at teimum og vamlist.
Eg toli ikki bíligt reyðvín.
Heldur ikki blinkandi skelti og gular bussar.
Sentimentalar ferðir aftur til gloymd telefonnummur,
brot úr gomlum sangum, ella samanvaksnar lutir.
Havi hug at seta eld á klædnafjallið.
Síggja tað brenna.
(Summarfuglar, hyacintir, patchouli, patchouli.)
Hvørva í einum brakandi eldhavi
saman við søgunum og endurtøkunum,
sum búgva innast inni, í hvørjum einstaka fipri.
Í hvørjum einasta seymi. Í hvørjum bundnum eyga.
Vil síggja øll tey brúktu og fánaðu orðini tey sleipa við sær
sum eina tunga byrðu, tey hokna undir,
smelta saman við plastikkknappum,
snarlásum, beltispennum.
Vil síggja syrgiliga, eyðmjúka, skroypliga pappírstunna búnan reisa seg upploystan, tileinkisgjørdan úr loganum sum ekkóandi, afturvendandi Fønix. Flákrandi sum ein sigursharri, ið endurvann valdið á gerandisdegnum yvir bálinum á gólvinum í einari íbúð, har uppvaskivatnið rennur gjøgnum tronga frárenslið, niður í upphavið allar dagarnar í vikuni, har tað møtist við havinum, ið fevndi alla klótuna, uttan at renna útav. Sigur havinum sonnu søgurnar um afturvendandi dreymarnar, um hjólini, um útlúgvaðu ringrásinar, óttan fyri brotunum, um møðina, um andstygdina fyri sjálvuppfunnu mytologiunum uttan veruligan botn. Um sjónina av ryggum. Um minnini um hvít, svallig seingjarklæði, sum hvønn morgun føða hugin til mánadagar. Um lunkað kaffi við mjólk og silvur á aldum. Um olmussurnar, gráu likkurnar, dreingirnar í børkinum, smølu vegirnar, bert avbrotin av skelkinum frá siðunum og virðunum, ongin longur minnist hvørs uppruni var.
(SK)
