Hansina Iversen:
Steinprent, Grafiski Verkstaðurin í Føroyum, er sum ein kókandi pottur við ríkum og stimbrandi innihaldi til at gøða okkum listafólk og áhugað, sum ganga inn her. Vit kunnu fáa ein bita burturav hvørja einastu ferð vit trína inn um í Steinprenti.
Her
kemur man inn á gólvið á Ólavsøku og situr alt í einum og tosar við eina
føroyska kvinnu, sum syngur opera í Berlin. Ein annan dag í august, standi eg
og hugleiði um tilgongdina til myndina og málningin við John Kørner. Ein døgurðatíma geri eg fiskasuppu til húsfólkið og Andreas
Schulenburg, tí tað hava vit avtalað dagin fyri, tá eg av tilvild kom á
verkstaðin, júst sum Andreas gjørdi
bussin hjá sær kláran til ein túr til Klaksvíkar við Jan og Fríðu. Tey skuldu
norður at síggja arbeiðið hjá konservatorunum í Christianskirkjuni. So fór eg
við og sá tað eisini. Og á vegnum suður aftur steðgaðu vit í Leirvík, tí har
svam ein kúlubøka á fjørðinum. Fyrstu ferð eg hitti Inger, var til døgurða
hjá Jan og Fríðu. Síðan tá hava vit verið vinkonur. Nøkur ár seinni høvdu vit
bókaútgávu og framsýning her í gallarínum. Einaferð fekk Kinna í lag, at Claus Carstensen og eg skuldu býta
um verk, og vit hittust her og valdu okkum verk frá hvør øðrum. Og so skuldu
vit hava kaffi og syngja. Claus elskar at syngja, tá hann ikki tosar.Tá eg kom til Danmarkar á páskum í sambandi
við framsýning í Hirtshals, hevði Svend-Allan Sørensen frætt gjøgnum Jan og
Fríðu, at eg var á Hjørring leiðini. Og so varð eg beinanvegin boðin við til fernisering á
Vendsyssel Kunstmuseum til 50 ára jubilæumsframsýning hjá savninum, sum
Svend-Allan hevði kuraterað. Men áðrenn ferniseringina var avtala gjørd um, at
eg skuldi koyra Knud Odde til ein kirkjugarð í einari grannabygd, har hann
skuldi leggja blómur á grøvina hjá einari mostur, ið lá grivin har. Vit høvdu
ongantíð hitst áður, men kendu verkini hjá hvør øðrum frá grafiska verkstaðnum.
Vit fingu ein praktfullan biltúr saman og prátið gekk, sum um vit høvdu kent
hvønn annan leingi. Aftaná fóru vit á framsýningina, har vit bæði høvdu verk
við, sum vóru gjørd á verkstaðnum.
Seinast eg var inni á gólvinum, var Bárður til
arbeiðis á verkstaðnum. Eg kom upp trappurnar júst sum tey trý, Fríða, Jan og
Bárður, sótu og drukku kaffi. Hetta er ikki fyrstu ferð, og Bárður helt eisini,
at eg mundi hava fingið serligan luktisans fyri kaffinum í Steinprenti. Eg
haldi so við, tí eg renni meg mangan í ein kaffimunn her. Tann dagin fekk
eg eisini høvi at standa uppi yvir Bárði
og hyggja at, meðan hann teknaði á steinin til nýggjasta prentið, ið hongur her
á framsýningini. Tað var sum at síggja eina ballet, ella ein virtuosan
klaverleikara, - tað væl vanda handalagið, sum presist og
elegant teknaði niður á steinin tann gráa partin av myndini, sum nú er vorðin
til eina symfoni fyri eygað. Síðan verkstaðurin er komin oman í Østrøm á
Skálatrøð, er verkstaðurin eisini farin at reka gallarí, og hetta gallarí er í
dag hitt fremsta og virknasta gallaríi í landinum. Kinna hevur við 5.
Myndaódnini grundað eina traditión, soleiðis at vit nú á hvørjum ári kunnu
síggja úrvæl av tí, sum hevur verið skapað her á grafiska verkstaðnum. Men uttan ótroyttiliga eldhugan hjá Bárði, at
seta ein grafiskan verkstað á stovn í føroyum, var onki av hesum hent. Bárður, tú hevur fingið serligt pláss á hesi
framsýningini , tí tú fyllir 70 Tollaksmessudag í ár, og tí at tú hevur havt
ómetaliga stóran týdning fyri verkstaðin.
Hjartaliga til lukku!
(KP)
Hjartaliga til lukku!
(KP)
