MÁLNINGAR

Eftir Alexandur Kristiansen

 

Eg helt, at tað regnaði og at tað var orsøkin til, at myndirnar vóru so

kornutar. Men kanska fór eg skeivur, kanska ræður tað bara um at pakka
kuffertið rætt. Og tað er ikki bara sum at siga tað. Eg sá eina røð av
sjálvsmyndum fara framvið málaðar í olju, tjúkt var smurt uppá í støðum,

meðan skavað var aðrastaðni, so eg fekk eina kenslu av, at eg hevði

staðið har alt ov leingi og hugsað alt ov skjótt. Tá kom sólin undan heilt
har niðri í einum horni og ljósið setti inn í kroppin eins og fuglar í einum
tómum verksmiðjubygningi.

Tá brádliga sá eg myndir av sjónum, myndir av bátum langt burturi,

har var eisini ein mynd av einum vita og greinaverkinum í einum gomlum
urtagarði, sum stóð tigandi í myrkrinum. Og har vóru hús dagandi upp
móti svørtu luftini.

Men á middegi fór at kava.

Og nú eg havi skrivað hetta, tykist tað, sum havi eg skrivað tað við

bókstavum so løgnum, sum bert sálmar eru skrivaðir við á upprunamálinum.
Um myrkar nætur og pietistiskar kvøldsetur; men sum á føroyskum
einans kunnu umsetast til ljóslivandi festivalar ella oljugrundaðar
undirlutakenslur.

Tí er tað, at tað gráa ber á blátt í hesum myndum, tú sært ein seinnapart

á vetri.