Klokkan ringlar úti í Breyðbutikkini, og Helena reisir seg frá klaverinum,
har ein lítil næmingur situr og stavar seg ígjøgnum eitt lag. Seinraparturin
hevur sína vanligu rútmu.
. . .
Tvey ring ár eru farin afturum. Við handlinum var tað so, at endaliga
uppgerðin vísti, at ongar rósur vóru at heinta. Handilin var farin á heysin!
Har stóð Helena. Hevði tað verið Sebastian, hevði hann óivað rýmt úr tíðini í síni kvøl. Hann var kanska
farin til fjals við hvítu ryssu síni og hevði verið burturi í nætur. Men Helena
er øðrvísi. Hon noktar at fara úr reiðrinum, og hon noktar at geva upp. Hon sær
klárliga, at teir dagar eru farnir, tá ið hon kann sita og gloyma seg burturi í
sorgarleikum Oehlenschlagers ella Kuhlaus sonatunum. Hon skal hava breyð á
borðið, og hon vil vísa myndugleikunum, at hon kann breyðføða seg og síni. Og
hon ger tað.
. . . Hon elskar sína lítlu Breyðbutikk við duraklokkuni, sum ringlar í
heilum, og eisini hevur hon eitt annað aktiv: tað óstemmaða klaverið, sum frá
hesi løtu verður hennara arbeiðstól. Hurðin inn til ta vøkru stovuna við
taffilklaverinum verður latin upp, og hon fer at geva frálæru í kynstrinum at
spæla á klaver.
. . . Tær smáu hillarnar í butikkini eru kantaðar við hvítum pappírsblondum,
og á køkudósunum stendur við fagurskrift: VANILLUKRANSAR; SPESIUR; KARDAMUMMUGUFF. Alt skínur av reinleika, og
tá ið hurðin til musikkstovuna fer upp, síggja kundarnir beint inn á tær innrammaðu myndirnar av Mozart, frú
Heiberg og Lord Byron. Stovan angar stútt av nýbakaðum breyði, og teir smáu klavernæmingarnir liva
í tí sáligu trúgv, at tónleikur og breyð eru tvær síður av somu søk. Helena ger tilverunnar pessimistum til skammar. Hon gremur seg aldrin, men
forargar hinvegin stundum súrsokkarnar úti í Havn við sínum sermerkta speii og
sorgloysi. Hon hevur elskað nógv, og hon varveitir evnini at gylla tann gráa
gerandisdagin, so hann onkusvegna glitrar, á sama hátt sum klovnurin, sum –
burtur úr sínum egna sorgarleiki – kortini megnar at stuttleika fólki og fáa
tey at flenna.
Úr “Sebastians hús” (2004) hjá Oddvør Johansen.
Mynd: Flora Heilmann
Mynd: Flora Heilmann
