DAGURIN OPINBERUR
Hvat tað var eg vildi siga, jú eg helt meg síggja ein sjónleik
framman fyri tann vanliga gamla bókhandilin við sínum av tíðini
poleraða búmerki, har hendingarnar seta teg í eitt øðrvísi
perspektiv, har endurtøkurnar verða avbrotnar og gloymdar.
Eg helt meg síggja ein sjónleik sum var ein týðing av skriftini
á staðnum, ein sjónleik sum æt gevið Guði ein møguleika sunnudagar
men sum handlaði um nakað heilt annað, og nú havi eg gloymt
hvør spældi leiklutin sum Menniskjusonurin.
Tað var ikki Jesus, men allastaðni í poesiinum var hann
og eg kendi á mær at sjónleikurin hóast prestanna
óskiljandi meiningar og parafrasur kortini brúsaði í aldargomlu trøunum
har ørkymlaðar sólirnar royndu at botnturka sinnini í einum glotta
av gróðri; har eyguni brosaðu til Anniku og vágin øll stóð í andarisi, har
hendurnar krýndu hinar dreingir, ið floyttu kærleikan oman eftir
Havnará sum inspiratión í barnsins eyga og sum suffið
í streingjunum hjá glataðu spælimonnunum. Eg nektaði meg fyri Barbaru
og eg græt, og brekkurnar brosaðu tá ið hon steig inn á pallin
og avdúkaði dagin og krógvaði náttina í sínum síða hári.
Tað var tað eg vildi siga.
Men so gjørdi onkur vart við, at hetta var í so skaldslig tala
og minti ikki sørt um tankarnar hjá teimum heimleysu í einum
fremmandum býi, so eg leigaði ein taxa norðureftir.
Og hóast Kollafjørður er líka so langur at koma ígjøgnum sum ein ævisøga,
tað vil siga yrking og uppspuni, so tekur dagurin við aftur,
og at skilja dagin er tað sama sum at lofta vindinum og nektaður
standa á onkrum vegamóti við hondunum í lumma.
Alexandur Kristiansen
